Nu de kittentijd van Gitta's tweede nestje er op zit, start ik maar even een nieuw dagboek zodat ik het kittendagboek straks als link op de nestpagina kan zetten. Voorlopig blijft de kittenpagina nog bestaan, omdat Norton nog beschikbaar is.

Wat ik nog niet op de website had gemeld is dat we sinds twee weken een nieuwe bewoner hebben, namelijk Jenna. Jenna is geboren bij cattery Av Froskeland in Dordrecht. Met de fokkers ben ik bevriend geraakt nadat Kirsti er logeerde om door hun kater Borre gedekt te worden. Ook voor die tijd kenden we elkaar al. Jenna werd geboren op 18 juni 2013 en is nu dus al bijna anderhalf jaar oud. Het nestje bestond uit twee poezen en een kater, die aanvankelijk alle drie in de cattery bleven. Want het had lang geduurd voordat dit nest er was en de kittens waren zo geweldig leuk dat Maureen en Dick er geen afstand van konden doen. Dat kater Jari zou blijven was al snel duidelijk. Zusje Jodie verhuisde uiteindelijk, maar Jenna bleef. Want ze was zo'n mooie dame, het zou toch zonde zijn als ze bij liefhebbers zou gaan wonen en dan gesteriliseerd zou worden. Maureen stelde voor dat ze bij mij zou komen wonen, aanvankelijk als "uitzetpoes", zodat ze in ieder geval 1 nestje kon krijgen. Ik dacht erover na, zag het ook wel zitten, maar uiteindelijk besloot ik toch om het niet te doen. Ik ben werkloos sinds vorig jaar november en de financién staan er daardoor niet al te rooskleurig voor. Toen kreeg Gitta haar nestje. Toen Maureen en Dick op bezoek kwamen toen de kittens acht weken waren ontdekten ze dat Viking geen kater maar een poesje was. Toen al vonden ze haar leuk. Maar ook in huize Froskeland was het eigenlijk "vol". Maar na nog eens nadenken en overleggen besloten we samen om toch de gok te nemen en de poesjes te ruilen.

Op zondag 12 oktober brachten Maureen en Dick hun Jenna bij mij. Jenna deed het eigenlijk meteen goed. Daarom besloten we dat Vicky meteen met hen mee zou gaan naar Dordrecht, aanvankelijk was het plan om eerst te zien of het met Jenna goed zou gaan. Natuurlijk was ze uit haar doen en blies ze naar alle andere katten. Natuurlijk kroop ze weg op een veilig plekje en liet zich de eerste paar dagen maar mondjesmaat zien. Maar het ging steeds beter en na een week wist ik al dat ze wat mij betreft kon blijven. Jenna ontdekte de bovenverdieping en dat je daar lekker rustig kon slapen zonder lastiggevallen te worden door de drie kittens van Gitta die nog rond stuiterden. Jenna ging lekker haar gang, ze at en dronk en ging netjes op de bak. Ze is nu twee weken hier en het gaat prima. Ze is nog niet door het kattenluikje naar buiten gegaan maar ze heeft het al wel geprobeerd dus ik hoop dat ze ook dat snel goed snapt.

Jenna mag wat mij betreft volgend jaar een nestje krijgen. Eerst ga ik het nog een keer proberen met Jolie en Oskar en daarna is Jenna aan de beurt. Over een kater heb ik nog niet heel goed nagedacht, maar dat wordt óf Oskar (Yari is haar halfbroer, dus dat kan niet) of een kater van Maureen en Dick.

Kirsti (Akira Mounitsa Ahn'Qiraj) verwacht haar eerste nestje. Lees hier hoe het haar vergaat.

5 januari 2014: Kirsti is zwanger !

Kirsti is zwanger !! Het heeft wat langer geduurd dan de bedoeling was, maar ze verwacht eindelijk haar eerste nestje, ergens rond 13 februari.

Op zaterdag 7 december bracht ik Kirsti naar Dordrecht met de trein, wat ze prima heeft doorstaan. Een hele week was ze samen met Borre av Froskeland van Cattery av Froskeland en die twee hadden het prima naar hun zin samen. Na een paar daagjes wennen kwam de krolsheid goed terug. Helaas heeft de fokker van Borre niet gezien dat hij Kirsti gedekt heeft, maar we hadden van het begin af aan goede hoop dat het was gelukt.
Een week later haalde ik Kirsti weer op, ze had daar ook best willen blijven want ze had het er prima. Maar dat was natuurlijk niet de bedoeling. Vanaf toen begon het afwachten of ze kittens verwacht. Kirsti is lief, maar geen overdreven knuffel. Dus haar een op haar rug leggen om haar tepeltjes te inspecteren zat er niet in. Met moed en beleid, terwijl ze in een hangmandje van de krabpaal lag, heb ik haar buikje geïnspecteerd en ja, een tepeltje kleurde toch echt wel roze. En dat gecombineerd met haar toegenomen eetlust kon er maar 1 conclusie worden getrokken: Kirsti is zwanger !

De komende weken wordt het dus lekker verwennen met extra lekkere hapjes en zien hoe het verder gaat.

De komende tijd houd ik de bezoekers van de website op de hoogte via Kirsti's Kittendagboek.

 

20 januari 2014: Op de helft

Kirsti is op de helft van haar zwangerschap. HEt gaat heel goed met haar, ze geniet van de extra hapjes natvoer die ik haar toestop. Dat moet wel met moed en beleid, want een aantal van de andere katten vindt dat ze ook zwanger zijn en dus ook recht hebben op extra lekkere hapjes. Dat is niet de bedoeling, dus ik bijf er meestal even bij staan als Kirsti haar bakje aan het leeg eten is. Ze is nu wel wat feller om haar eten te verdedigen dan normaal, maar toch laat ze zich nog makkelijk opzij schuiven.

Haar buikje is inmiddels goed te zien, en ik hoef niet meer naar haar tepeltjes te zoeken, die zijn duidelijk voelbaar als ik haar over haar buik aai, wat ze overigens maar niks vindt.

Binnenkort ga ik een bevalplek voor haar inrichten, in de hoop dat die haar goedkeuring kan wegdragen.

Verder is er eigenlijk niet zo heel veel te melden, nog iets meer dan drie weken te gaan en dan is het zo ver...

1 februari 2014: Kirsti's laatste loodjes

Kirsti begint aan de laatste anderhalve week van haar zwangerschap. Ze komt regelmatig om een hapje natvoer vragen (wat ze dan ook krijgt). De rest van de tijd slaapt ze voornamelijk, op het moment dat ik dit stukje schrijf ligt ze met haar vriendinnen Gitta en Jolie in de krabpaal te slapen.

Haar bevalbak staat klaar, al is ze er nog niet in gaan kijken. Wel werd ik vannacht wakker en toen zat ze onder mijn dekbed, dus ze is wel op zoek naar een plek om te gaan bevallen. Mijn bed vind ik daar niet zo geschikt voor, zeker niet midden in de nacht. De laatste dagen voor de bevalling wil ik proberen of Kirsti bij me op de slaapkamer wil blijven, zodat ik haar in de gaten kan houden en ze niet ineens ergens in een hoekje op zolder gaat bevallen.

Ik ben nog druk aanhet nadenken over de namen voor dit nestje. Het is iedere keer weer lastig om iets origineels te verzinnen, zeker als je via Facebook zo veel fokkers kent en die niet wilt na-apen. Maar het zal ook deze keer vast wel gaan lukken.

 

12 februari 2014: Mama Kirsti

Kirsti is moeder geworden ! Maandag 10 februari merkte ik dat er wat gaande was. Kirsti wilde steeds maar bij me op schoot liggen, zodra ik ging zitten kwam ze bij me en nestelde zich moeizaam met haar dikke buik bij me op schoot. Ik keek naar de Olympische Winterspelen op de TV terwijl ik Kirsti over haar buikje aaide. 's Avonds werd ze nog onrustiger, dus haalde ik haar kraamdoos naar beneden, waar ze meteen in kroop. Ik hield haar in de gaten, kletste tegen haar en wachtte af. Af en toe kwam één van de andere katten even bij haar kijken. Tegen negen uur belde ik Maureen, de fokker/eigenaar van Borre, de vader van de kittens, om te vertellen dat ze waarschijnlijk snel geboren zouden worden. Terwijl ik haar aan de telefoon had hoorde ik ineens gepiep uit de doos, het eerste kitten was geboren ! Nummer twee volgde snel, en toen nam Kirsti pauze. Omdat ik het in de woonkamer te onrustig voor haar vond, nam ik haar met doos en al mee naar boven. Daar werd om tien voor elf nummer drie geboren. Ik wist zeker dat ze nog niet klaar was, maar besloot om toch maar te proberen wat te slapen. Een paar uur later werd ik wakker en merkte dat er weer een kitten was geboren. Kirsti was het aan het droog likken, maar het kleintje bewoog niet en maakte geen geluid....shit.... Ik navelde snel zelf af en probeerde er toch nog leven in te krijgen....tevergeefs. Een prachtig zwart tabby kitten, maar helaas het leefde niet meer. Ik gaf het kleintje terug aan Kirsti, maar ze wendde zich meteen af, ze had het begrepen. Een uur later werd ik weer wakker van geluiden vanuit de kraamdoos...er was een vijfde kitten geboren. Met bonzend hart tastte ik in het donker in de doos. Ik voelde een warm en vochtig kleintje, en het bewoog, dus het leefde ! Ik besloot om geen licht te maken en Kirsti haar gang te laten gaan, morgen zou ik wel zien welke kleur het kitten had.

Het dood geboren kitten heb ik de volgende dag in de tuin begraven. Zo zonde, zo'n mooi kitten. Maar zo is de natuur soms, en Kirsti heeft vier prachtige kinders op de wereld gezet: Een effen blauw poesje, een rood blotched met wit katertje, een creme mackerel katertje en een zwart mackerel met wit katertje. Ze is een zorgzame en beschermende moeder. Bij het wegen moet ik snel zijn, anders komt ze haar kind halen. De kittens worden een beetje bijgevoed omdat twee van de vier wat waren afgevallen. Hopelijk kan Kirsti het over een paar dagen allemaal zelf.

14 februari 2014: Even een update

Het gaat goed met Kirsti en haar kittens. Gisteren wilde ik rond de middag de kittens weer een flesje geven, maar ze weigerden hevig protesterend het speentje. Toen ik ze woog bleek dat ze alle vier waren gegroeid. Dat kan alleen maar betekenen dat Kirsti's melkgift nu goed op gang is gekomen.

Het creme katertje is vrijwel zeker net als het poesje, effen, dus dat heb ik aangepast op de kittenpagina. Er komen leuke reacties van de mensen die voor de geboorte van de kittens al belangstelling hadden getoond. Of het daadwerkelijk tot een keuze komt wachten we nog even af, voorlopig staan de drie katertjes qua status op optie.

Over het poesje ben ik nog hard aan het nadenken. Ze is een beauty en een effen blauw poesje is zeldzaam. Ik ga haar in ieder geval laten testen op PKDef, omdat Kirsti drager is. Voor de katertjes is deze test niet nodig omdat er niet mee gefokt gaat worden en ze zelf van het dragerschap niet ziek zullen worden.

Vannacht was Kirsti wat onrustig. Ze had gisteravond geen trek in haar bakje voer en kroop begin van de nacht bij mij onder de dekens, ging vervolgens op de kattenbak waar ik haar hevig hoorde braken. Nadat ze gespuugd had knapte ze zichtbaar op en even later lag ze weer rustig bij haar kittens. Vanmorgen heeft ze ook weer haar bakje natvoer gegeten. Misschien was ze misselijk van het schoon poetsen van de kittens, ze krijgt tenslotte al hun uitwerpselen binnen, of het komt doordat ze drie van de vijf placenta's heeft opgegeten na de bevalling. Maar hoe dan ook, het lijkt nu weer goed te gaan :-)

 

18 februari 2014: Kittens 1 week oud

De kittens van Kirsti zijn een week oud en ze doen het prima. Ze drinken goed en groeien daardoor als kool. Mama Kirsti zorgt uitstekend voor haar kroost, al verlaat ze de laatste dagen af en toe het nest om even de pootjes te strekken. Af en toe gaat ze even naar buiten, maar nooit lang, ze laat haar kleintjes nooit langer dan een paar minuten alleen.

Sinds een paar dagen staat de slaapkamerdeur overdag open, zodat de andere katten ook eens even kunnen binnenlopen. Dat doen er maar een paar. Yari vindt de kleintjes geweldig en gaat dus nogal eens op visite. Nina doet het alleen als Kirsti eten krijgt, in de hoop dat ervoor haar wat overblijft. Vanmorgen stond Jonna even over de rand van de doos te gluren, maar haar interesse vor kittens is sowieso altijd minimaal. Zolang ze er geen last van heeft is het prima, maar als ze te dicht in haar buurt komen kunnen ze een mep krijgen. De rest moet voorlopig even niks hebben van dat piepende grut. De ervaring leert dat de open poezen over een poosje wel mee gaan moederen, ik ben benieuwd of dat nu ook gebeurt.

De kittens hebben namen gekregen van liedjes van Dolly Parton. Dat vond ik wel grappig, weer eens wat anders dan Noorse namen. Vanzelfsprekend zullen ze ongetwijfeld van hun baasjes een andere roepnaam krijgen, die mogen ze zelf verzinnen. Voorlopig noem ik ze nog bij hun kleur, wel makkelijk dat er vier verschillende kleuren zijn :-)

 

24 februari 2014: Twee weken oud, de oogjes zijn open

Vandaag zijn Kirsti's kittens twee weken oud. De oogjes zijn open en ze beginnen wat meer rond te kruipen in de kraamdoos. Zien doen ze nog niet veel, ze kijken met waterig blauwe oogjes lodderig de wereld in. De kittens groeien nog steeds goed, de melk van mama is gelukkig ruim voldoende. Af en toe komen de andere katten even buurten en over het algemeen vindt Kirsti dat wel best. Alleen Jonna mag niet in de slaapkamer komen, althans niet te dichtbij. Dan wordt Kirsti nerveus en begint ze te blazen. Ik snap nog steeds niet wat dat nou is, maar Nina had dat ook altijd als ze kittens had. Jonna doet de kleintjes niets, ze moet er zelfs weinig van hebben en blijft er ver uit de buurt, maar toch is er kennelijk iets in hoe ze kijkt of hoe ze doet wat bij de moederpoes op de zenuwen werkt. Ik kan alleen maar hopen dat het goed gaat en dat Jonna niet weer wordt aangevallen zoals toen Gitta haar nest had in de zomer van 2012.

Het crème ventje lijkt toch een 09 en dus "met wit" te zijn. Hij is zo licht crème dat hij eerst effen creme zonder wit leek te zijn, maar nu hij wat groter wordt, is het duidelijker te zien. Dat betekent dat alleen het blauwe poesje geen wit heeft.

Ik heb de katertjes koosnaampjes gegeven om ze voorlopig mee aan te duiden: Joe, Jack en Joshua. Ze zullen van hun nieuwe baasjes ongetwijfeld nieuwe namen krijgen, maar die zijn nu nog niet bekend. En hun stamboomnamen zijn wat te lang als roepnaam. Het poesje heeft nog geen naam. Ik weet nog niet of ik haar wil houden, zo ja dan moet ze wel ene naam krijgen die ik ook voor de langere termijn leuk vind en die past bij wat hier al aan viervoeters rondloopt.

 

3 maart 2014: Echte katjes

Vandaag zijn Kirsti's kittens 3 weken oud en ze beginnen zo onderhand op kleine katjes te lijken. De oortjes staan nu rechtop en de oogjes zijn goed open. Ze beginnen meer rond te scharrelen in de doos en kunnen al aardig op hun koddige dikke pootjes staan. Bij het wegen wordt er nog steevast gemopperd, maar Kirsti laat het toe, zolang het maar niet te lang duurt allemaal. Ze groeien nog steeds goed, de drie katertjes ontlopen elkaar niet veel en hun zusje volgt op korte afstand. Het blauwe poesje heeft een wit medaillonnetje op haar buik en dus heb ik ook haar als a 09 op de website gezet, effen blauw met wit. Het kan zijn dat het wit nog wegtrekt, maar eerlijk gezegd denk ik van niet.

Kirsti komt regelmatig even naar beneden om een hapje te eten of even naar buiten te gaan. Overdag stond de slaapkamerdeur al open en de laatste nachten doe ik hem ook niet meer dicht. Kirsti gaat niet graag op de kattenbak die in de slaapkamer staat, waarschijnlijk is die te dicht bij haar nestplek. 

Vooral Yari vindt de kleine poesjes geweldig. Hij kijkt zijn ogen uit en zodra ik er eentje oppak is hij erbij om de kleine te besnuffelen en te wassen. Ook tijdens de fotoshoot van vanmorgen vond Yari dat hij moest helpen, dus hij staat ook op de foto's. Kirsti vond het allemaal wel best, zo lang de kittens geen kwaad wordt gedaan bemoeit ze zich er niet mee, al kijkt ze vanuit de doos wel waakzaam toe.

Over een paar dagen gaan de kittens naar de woonkamer verhuizen, ik ben benieuwd hoe ze dat vinden en vooral of Kirsti het ermee eens is. We zullen het zien... :-)

 

10 maart: De verhuizing

Wat gaat het ineens hard met de kittens ! Afgelopen woensdag heb ik ze naar beneden verhuisd. In de woonkamer is van konijnenhekjes een rennetje gemaakt en omgetoverd tot een kittenspeelplaats. Kirsti moest even wennen aan de nieuwe situatie maar ze vond het al gauw goed. Slepen met haar kittens doet ze ook nu niet, daar kan Nina nog wat van leren (hoewel, die is kastraat dus dat hoeft niet meer).

Een paar dagen na de verhuizing was het zover: de kittens klommen uit de kraamdoos. Kirsti werd daar wat zenuwachtig van maar ze waren niet meer te houden. Met hun staartjes fier omhoog stuiterden ze door het rennetje. En nu hebben ze het geweldig naar hun zin. Ze slapen nog steeds in de doos bij hun mama, al is die ook niet te beroerd om in de ren te gaan liggen als ze willen drinken. Zodra ze wakker zijn klauteren ze uit de doos, soms met een koprol, en gaan ze aan de wandel. Het krabpaaltje is ook al in gebruik, ik heb zelfs kleine Joe al heel stoer zijn nagels eraan zien slijpen, geen gezicht was het ! 

De andere katten bekijken de kittens met argusogen. Yari is nog steeds hun grootste vriend, hij komt af en toe even buurten om te spelen. Nina ligt regelmatig in de ren te slapen en als het zo uitkomt wil ze ook wel even een kitten poetsen. Oskar mag vanaf een afsandje wel kijken, wat hij graag doet. Als hij te dichtbij komt wordt Kirsti alert, hij is een open kater en dus wat minder welkom dan Yari of Björn. De dames Gitta en Jolie tonen geen interesse, Gitta gromt alleen maar tegen de ukkies. Waarschijnlijk komt dat omdat ze allebei de poezenpil krijgen, die is funest voor moedergevoelens. De enige die niet bij de kittens in de buurt mag komen is Jonna. Zodra Kirsti haar aan hoort komen komt ze overeind en als Jonna te dichtbij komt begint ze te blazen. Jonna snapt het inmiddels en blijft braaf uit de buurt.

Sinds dit weekend ben ik begonnen de kittens vast voer aan te bieden. Dat is altijd dikke pret. Lekker met je pootjes in het voer gaan staan en lekker kliederen. Gourmet mousse aangelengd met kittenmelk is voor baby's, wij willen gewoon natvoer,en wij willen brokjes, wij hebben niet voor niets al tandjes. Oké, oké, dan laten we de kittenmelk zitten en krijgen jullie mousse zo uit het blikje of kittenvoer van Almo Nature. De brokjes staan er ook al. En het kattenbakje uiteraard, ik ben benieuwd wanneer het eerste plasje of drolletje daar wordt gedeponeerd :-)

 

17 maart 2014: Spelen en veel leren

Wat is er deze week veel gebeurd ! Sinds deze week eten de kittens vast voer. Ik vind het nog steeds ontroerend om van die kleine ukkies uit een bakje een hapje Gourmet te zien smikkelen. Met hun kopje helemaal in het bakje (stel je voor dat iemand mijn eten inpikt) verorberen ze het lekkers. Ook de kittenbrokjes vallen in de smaak. De eerste plasjes en minidrolletjes werden na een paar dagen in het kattenbakje gedeponeerd. Ik vind het nog steeds razend knap van kittens dat ze dat zelf leren, het is maar een paar keer mis gegaan.

Ik weeg de kittens nu niet meer iedere dag. Het gaat goed met ze en dan vind ik dat niet nodig. De afgelopen week heb ik ze twee keer gewogen en ze maken nu echt een groeispurt. Ik ben benieiwd hoeveel ze vanavond, met de 5 weken weegbeurt, wegen. Vandaag krijgen ze ook hun eerste wormtabletje.

Ze kunnen nu goed zien en horen en maken echt contact. Als ik 's morgens de lamellen in de woonkamer opendoe komen ze enthousiast aangerend om me te begroeten. Ze gaan op hun achterpootjes staan en proberen zich met hun voorpootjes aan mijn arm op te trekken. Ze beginnen meer te klimmen en te klauteren, ik heb het klimpaaltje al wat veder naar het midden moeten zetten om te voorkomen dat ze uit de ren klimmen. Nog een week, hooguit, dan gaan de hekjes weg en mogen ze los in de woonkamer.

Omdat ik weer begon te twijfelen of het blauwe poesje nou wel of geen wit op haar buikje had, heb ik deze week een filmpje van haar gemaakt. Dat filmpje heb ik gepost in een Facebookgroep en het is nu defintief: Kleine poes is effen blauw zonder wit. Eén van de leden van de groep is keurmeester en zij was zeer stellig: geen wit. Kittens hebben vaak nog wat "moeite" met het aanmaken van pigment. Bij sommige kittens is dit kort na de geboorte zo erg dat de kleur die ze uiteindelijk zullen hebben niet eens goed te zien is. Zo'n verschijnsel heet "sneeuwkitten". Jayne heeft een bescheiden vorm van dit fenomeen. Dus haar kleurcode is weer gewijzigd en deze keer definitief wat mij betreft. Ze is een NFO a, een effen blauw zonder wit :) Over een paar weken wordt ze getest op PKDef, ik ben heel benieuwd en hoop natuurlijk dat ze N/N is !

Ik heb inmiddels ook de stambomen aangevraagd voor de kittens.

En dan hebben we de wonderbaarlijke ommekeer van Gitta nog.... Gitta moest werkelijk niets van de kittens hebben. Vanaf dag 1 dat ze waren geboren liep ze met een grote boog om de nestplek heen. Toen de kittens naar beneden verhuisden was Gitta daar niet blij mee. Regelmatig stond ze voor de ren te blazen en te grommen. Toen ik een bakje kittenbrokken neerzette waren die wel erg lekker en dus sprong Gitta grommend en wel in de ren om van de brokjes te snoepen. Ieder kitten wat in haar buurt kwam werd met een snauw en een grauw op afstand gehouden.
Maar gisteren draaide ze om als een blad aan een boom. Nadat ze eerst bij mij uitgebreid kwam knuffelen en kroelen (wat ze niet vaak doet) sprong ze in de kittenren. Ze begon de kleintjes te roepen en toen ze ze alle vier om zich heen had verzameld begon ze ze te wassen en te knuffelen. Kirsti stond er enigszins verbouwereerd naar te kijken, maar zag al snel de voordelen: nu kon zij wat langer wegblijven van haar kroost, ze heeft een goeie oppas aan Gitta.

Ik ben benieuwd waar dit toe gaat leiden. Gitta is "van de pil" in de hoop dat ze binnenkort krols wordt en gedekt wordt door Oskar.Wie weet is deze verandering in haar gedrag een voorbode van een naderende krolsheid....

 

19 maart 2014: Ze zijn "los"

Even een extra berichtje in het dagboek. Vandaag heb ik de hekjes weggehaald en de kittens mogen nu door de woonkamer en keuken op ontdekking, en dat doen ze dus ook. Vanmorgen eerst samen met mijn zus gestofzuigd, dat vond Jack niet leuk. Jemig wat kan die hard roepen boven de stofzuiger uit. Daarna hebben we de hekjes verwijderd en de bodembedekking weggehaald. Die was na 2 weken wel aan een wasbeurt toe. Kirsti en surrogaatmoeder Gitta konden deze actie niet zo waarderen. Gitta begon meteen te slepen, ze wilde de kittens in één van de krabtonnen opbergen, maar die hadden daar geen zin in. Ook mama Kirsti werd knap zenuwachtig van de nieuwe situatie. Uiteindelijk kroop het hele gezin inclusief twee moeders in een holletje dat ooit deel uitmaakte van een inmiddels gesneuvelde krabpaal. Dat paste maar net, maar ze moesten en ouden er met z'n allen in.

De kittens vinden het natuurlijk helemaal geweldig. In de keuken staan de grote-katten-brokjes en die zijn ook best wel lekker voor kittens. En er zijn allerlei dingen waar je in en op kunt klimmen. Kleine Joe presteerde het meteen al om op de bank te klimmen, hij zat ineens achter mijn rug. Opletten dus ! Opletten is het ook met lopen in huis. Schoenen uit op de mat en bij iedere stap die ik zet eerst checken of er geen kitten voor mijn voeten zit of loopt. Ze mogen nog niet naar boven, dus de deur naar de hal is gebarricadeerd met een oud tuintafeltje. De grote katten kunnen daar makkelijk overheen springen, maar sommigen vonden van niet en zaten me diep verontwaardigd aan te kijken. Komop jongens, niet zo flauw doen, zo moeilijk is dat niet. Ik heb er een voerton voor gezet en aan de andere kant een krukje, dus dit gaat nergens over. Een beetje Noor springt vanaf de grond ruim een meter hoog dus niet aanstellen :-)

Yari vindt de kleine kittens helemaal geweldig. Zodra hij doorkreeg dat ze los liepen stoof hij ze achterna door de kamer. Natuurlijk waren ze geen partij voor hem. Zodra hij er eentje gevangen had tussen zijn pootjes begon hij ermee te stoeien. Maar er werd niet gepiept en moeder en tante Gitta grepen niet in dus dan ga ik ervan uit dat het geoorloofd is.

 

24 maart - Wat groeien ze hard !

Vandaag zijn de kleine boefjes zes weken oud en wat groeien ze hard ! Ze krijgen drie keer per dag een hapje natvoer en eten ook alle vier netjes droge brokjes. Sinds ze niet meer in het rennetje zitten hebben ze de grote katten brokjes ook gevonden en ook die gaan er vlot in. De kittenbrokken vallen overigens ook heel goed in de smaak bij de volwassen katten.

Ze leren in rap tempo klimmen en klauteren, het zal mij benieuwen hoe lang de barricade voor de trap naar boven nog stand houdt. Die heb ik wel aangepast, want wat ik eerst had verzonnen was ook voor mezelf nogal onhandig. Nu staat het tuintafeltje ingeklapt voor de trap met een zware doos ertegen, en dat voldoet voorlopig. De kittens hebben het kattenluik dat toegang geeft tot de buitenren nog niet door, maar dat zal denk ik ook niet heel lang meer gaan duren. Zodra ze aanstalten gaan maken om naar buiten te gaan moet ik wel zeker weten dat ze ook weten hoe ze weer naar binnen kunnen, want ik wil niet het risico lopen dat een kitten urenlang buiten zit. Al neem ik aan dat mama of tante Gitta wel in de buurt zal blijven om een oogje in het zeil te houden.

Kirsti is nog steeds erg beschermend. Bij het minste geringste onraad staat ze paraat om haar kittens te verdedigen, daarbij steevast geholpen door Gitta. Gitta is eigenlijk nog erger, want die probeert nog steeds de kittens te verslepen als zij vindt dat ze niet op de juiste plaats zijn. Ze laten dat nog toe, maar veel succes heeft ze er niet mee, want ze lopen even hard weer weg.
Jonna mag onder geen beding in de buurt van de kleintjes komen, ze woont al een paar weken noodgedwongen boven, wat ze overigens prima lijkt te vinden. Ook Oskar moet, als open kater, uit de buurt blijven. Hem help ik af en toe een handje als hij naar buiten en weer naar binnen wil, maar ook hij bivakkeert voornamelijk boven of op zolder. Ook Nina krijgt af en toe een waarschuwing, en het is vreemd te zien dat ook zij zich laat intimideren door Kirsti. Voor Björn en Jolie geldt dat ze niet veel met de kleintjes hebben. Ze lopen er met een grote boog omheen en als er eentje te dichtbij komt wordt er geblazen of gemopperd. Maar vreemd genoeg reageert Kirsti daar niet echt op. Yari is nog steeds hun beste vriend, hij kroelt en stoeit met de kleintjes en heeft daar duidelijk lol in.

Afgelopen zaterdag en zondag is er kittenbezoek gweeest voor de katertjes die al sinds hun geboorte in optie zijn. Kleine Joshua gaat als hij oud gnoeg is verhuizen naar een dorpje in Groningen, war hij een Siberisch Katertje van dezelfde leeftijd als maatje krijgt. Dat wordt vast een geweldig duo samen.

Joe gaat als alles naar wens verloopt verhuizen naar Woudenberg, hij krijgt een Norenvriendje van 2 jaar. In het gezin is nog een kat en een hondje. Dat laatste zal even wennen worden, want een hond loopt hier niet rond, maar deze viervoeter is katten gewend dus het zal zeker wel snel goed gaan.

Ook voor Jack is interesse, deze mensen moeten nog bij hem komen kijken. Jayne staat nog steeds op "on hold". Als ze een week of 8-9 is wordt ze getest op PKDef. Als ze drager is mag ze alsnog verhuizen naar een liefhebber. Als ze vrij is van PKDef zijn er twee opties: Of ik probeer haar bij een bevriende fokker te plaatsen, of ze blijft hier. Maar zo ver is het nu nog niet.

 

31 maart 2014: Naar buiten !

Vandaag is het zo ver: De kittens gaan voor het eerst naar buiten ! Op het moment dat ik dit schrijf rennen ze rond in de ren, spelen met blaadjes en takjes (Ja ik weet het, ik moet de ren hoognodig eens grondig vegen, maar ze vinden het zo leuk). Mama Kirsti vindt het maar niks, ze loopt maar te roepen naar haar kittens en probeert ze over te halen om mee naar binnen te komen, maar dat lukt niet erg. Gitta helpt met oppassen en Yari heeft een nieuwe dimensie toegevoegd aan "tikkertje met de kittens" want in de ren biedt dat weer nieuwe mogelijkheden tot ahterna zitten, vangen en proberen zo lang mogelijk vast te houden.
Jolie vindt het maar niks. Blazend en mopperend probeert ze de kittens naar binnen te jagen, de ren was haar domein. Maar ja... Chester (Jack) had vanmorgen het kattenluik door en zat ineens buiten, gevolgd door Heyan (Joshua). Dus nu heb ik de deur maar open gezet, want ik weet niet of ze ook al snappen hoe ze weer naar binnen kunnen

Afgelopen weekend zijn de toekomstige baasjes van Jack, die dus Chester gaat heten, op bezoek geweest. Ook de fokkers van Borre waren erbij dus het was een gezellige drukte. De kittens vonden het allemaal prima.
Maar 's avonds was ik Kirsti ineens kwijt. Na enig zoeken vond ik haar op zolder. Dat is vreemd, want de kittens waren allemaal beneden en werden door Gitta onder haar hoede genomen. Al snel kwam ik er achter dat Kirsti niet in orde was. Ze bleek buiten en op zolder te hebben gespuugd. Even later lag ze als een zielig hoopje op een kussen in de slaapkamer. Ze voelde zich zo beroerd dat ze zelfs geen moeite meer deed om Jonna en Oskar bij haar kittens vandan te houden, die daar meteen dankbaar gebruik van maakten en zich vrij beneden en buiten vertoonden. Vlak voor ik naar bed ging spuugde Kirsti gal, ze schreeuwde van de pijn. Maar een paar minuten later zat ze gulzig water te drinken. Ik besloot haar geen medicatie te geven, die ik wel in huis heb maar waarvan ik niet zeker weet of een zogende poes dat mag hebben. Gedurende de nacht heb ik haar niet meer horen spugen, en de volgende morgen lustte ze wel een beetje kip. Ze had duidelijk honger, maar ik gaf haar met kleine beetjes tegelijk eten om te voorkomen dat het weer mis zou gaan. Gelukkig knapte ze in de loop van de dag verder op en inmiddels is er niets meer aan de hand.

Na het kittenbezoek van zaterdag heb ik ook de barricade voor de trap weggehaald en de kittens hebben in no-time geleerd hoe ze de trap op en af moeten. Een paar wren al eerder boven geweest omdat ze inmiddels door hadden hoe ze langs de barricade moesten komen. Tot nu toe heeft alleen Heyan een duiklanding van de overloop gemaakt. Hij dook onder de trap naar de zolder door en belandde twee meter lager op de trap naar de begane grond. Mama Kirsti schrok ervan, maar de kleine vent had zich gelukkig niet bezeerd en zat alleen wat verbaasd naar boven te kijken. 

Ik heb geprobeerd wat buitenfoto's te maken maar ik moet nog zien of er bruikbare tussen zitten want ze waren zo watervlug dat de camera ze maar amper kon vangen.

Oh ja en nog iets.... ze hebben door hoe ze via de klimpaal naast de eettafel kunnen klimmen. Dus rustig achter de laptop werken zit er ook niet meer in .... :-)

 

7 april 2014: Kwakkel-weekje

Vandaag zijn de kittens acht weken. We hebben een wat moeizame week achter de rug want ze zijn één voor één allemaal ziek geworden. De vorige keer schreef ik al dat Kirsti ziek was; het kan zijn dat de kittens daar wat van meegekregen hebben. Hoe dan ook was Joshua afgelopen dinsdag de hele dag sloom en hij had weinig eetlust. 's Avonds begon Joe te spugen. Hij ging wel heel netjes in de kattenbak zitten, zo stoer. Maar oh wat was hij zielig. Mieuw, mieuw, mieuw piepte hij terwijl hij wat verdwaasd door de kamer liep. Maar de volgende morgen leken ze allebei weer hersteld, dus mijn voornemen de dierenarts te raadplegen stelde ik maar even uit. Later op de ochtend ging ook Jack aan het spugen, hoewel hij geen zielige indruk maakte en gewoon door speelde. Ook dat leek na een dag weer over. Aan Jayne merkte ik niets, behalve dat ze net als haar broers erg matig groeide. Donderdag leek alles OK, maaar vrijdag was Joe weer niet lekker. Hij wilde niet eten, wat ik hem ook voorzette. Joshua ging op de bak en had diarree. Toen was ik het zat en heb ik de deirenarts gebeld. Met twee mannetjes ben ik op het spreekuur geweest. We waren het eens: de kittens waren niet heel ziek, en er was dan ook geen reden tot grote ongerustheid. Maar ze waren ondertussen wel wat aan de magere kant en dit gekwakkel moest niet te lang gaan duren. Ik kreeg een drankje mee tegen de misselijkheid wat ik ze meerdere keren per dag mocht geven. Het is (uiteraard) een vies drankje, dus blij waren ze er niet mee, maar het leek wel te helpen. Na anderhalve dag aten ze alle vier weer en gingen de gewichten weer de lift in. Maar toen waren we er nog niet, want gisteren besloot Jayne om toch ook nog maar een dagje ziektewet te doen, dus zij opniuew aan de druppels en maar weer mijn best doen om er wat in te krijgen. Ik had bij het boodschappen doen rosbief meegenomen en gesneden kipfilet, dat pakte ze na een paar uur wel weer. Maar het is wel de bedoeling dat er straks weer gewoon kattenvoer wordt gegeten :-)

Maar goed, ik hoop dat ze het nu gehad hebben met de ziekenboeg, vanmorgen hebben ze alle vier weer gegeten en ik heb ze de afgelopen dagen ook alweer brokjes zien knabbelen. Behoudens het gekwakkel gaat het verder prkma met het viertal. Ze stuiteren rond, rennen de trap op en af zonder over de kop te slaan en ze  hebben inmiddels door hoe het kattenluik werkt dus ze kunnen naar buiten als ze dat willen. Ook buiten valt er veel te beleven. Achter blaadjes aan jagen, klimmen op de tuinmeubels, elkaar achterna zitten en in het gaas van de ren klimmen. Joe, zat gisteren helemaal bovenin de nok van de ren, maar hij is veilig weer geland (en ik heb het gefilmd :-) )

En toen waren de kittens wakker en dan is werken met de laptop geen doen....dus de foto's moeten even wachten tot ze weer slapen :-)

 

14 april 2014: We gaan weer de goeie kant op

Het ziek zijn was helaas nog niet helemaal over. Maandag bleek bij de wekelijkse weegbeurt dat de kittens niet heel geweldig waren gegroeid. Alleen Heyan (Joshua) was krap een ons aangekomen, de rest hooguit 60-65 gram. En maandagavond wilden er weer twee niet eten. Ik heb eens diep gezucht, en vervolgens een mailtje naar de dierenarts gestuurd met de vraag of ze nou echt geen antibiotica konden krijgen. Gelukkig kreeg ik dinsdagmorgen antwoord: Kom maar Synulox halen. He he, eindelijk. Flesje opgehaald, meteen een eerste dosis gegeven en een paar uur later hadden ze al honger. Antibioticadruppels geef ik met een klein injectiespuitje in hun bekkie, eerst de dosering medicijn in de spuit en dan een paar ml koffiemelk, dan is het niet zo vies. En daarna als troost nog een spuitje met alleen koffiemelk. Geen enkel probleem met de medicatie op deze manier.
Ik ben geen voorstander van antibiotica om het minste geringste maar in dit geval was ik toch wel blij dat ik het mocht geven. Vanaf die dag is er geen kitten meer afgevallen. Ze groeiden alle vier als kool. Oké, Chester (Jack) gooide nog een keer zijn eten er uit 's morgens, maar dat was waarschijnlijk gewoon verkeerd gevallen want een paar uur later wilde hij wel een nieuw bakje natvoer en dat bleef er netjes in.
De kittens zijn gek op rauw rundergehakt en gekookte kipfilet. Als ik ze dat voorzet eten ze hun bakje schoon leeg, grommend om hun prooi te verdedigen tegen de rest. Maar ook hun eigen natvoer en de brokjes lusten ze graag, zij het dat ze een voorkeur hebben voor de brokken van de volwassenen, de kittenbrokjes verdwijnen daarentegen in de buikjes van de grote katten, maar nu vertel ik aan fokkers niks nieuws :-)

Vanwege de AB-kuur worden de kittens wat later ingeënt, dat gebeurt morgen. Dan krijgen ze ook hun chip en wordt er bij Jayne wangslijm afgenomen voor de DNA-test op dragerschap van PKDef.

De kittens leren steeds meer, ook dingen die hun moeder en pleegmoeder niet zo geslaagd vinden zoals de trap naar de zolderverdieping op klimmen en buiten op de klimpalen klauteren. De twee mama's willen eigenlijk het liefst dat het kroost de hele dag bij ze ligt te slapen, maar ja, daar hebben ze geen zin in. De wereld moet ontdekt worden en we moeten liefst iedere dag iets nieuws leren. Dat ze nu ook regelmatig boven en op zolder komen is niet zulk goed nieuws voor Oskar en Jonna. Die wonen al wekenlang boven omdat ze beneden niet worden geduld door Kirsti en Gitta. Maar nu is het boven ook met de rust gedaan. Ik probeer Kirsti wel wat af te remmen in haar beschermdrift. Dat ze nu ook boven tegen Jonna staat te mopperen omdat die te dicht bij haar kittens komt is natuurlijk niet eerlijk. Dus ik corrigeer haar daar nu wel wat in, zij het met zachte hand, want tegen moederinstinct moet je niet in gaan.

Het wordt wel steeds meer opletten, want de kittens zijn overal en nergens. Voordat ik de vaatwasser aanzet check ik eerst drie keer of er geen kitten in zit. De wasmachine wordt alleen gevuld met de badkamerdeur dicht. Deuren dichtdoen alleen voorzichtig en nooit gehaast want er kan zomaar een kitten tussen zitten, zoals Johnny (Joe) onlangs bijna tussen de deur van de kelder werd geplet, maar hij is gelukkig nog heel.

En dan is het nu weer tijd om de foto's uit te zoeken en de filmpjes te uploaden :-)

 

21 april 2014: Eerste enting

Dinsdag 15 april verzamelde ik 's morgens om kwart over negen de kittens in een reismandje om naar de dierenarts te gaan. Ik had ze alle vier al in de woonkamer met de deuren naar boven en naar buiten even dicht, om te voorkomen dat ik het halve huis moest afzoeken naar het kroost. Ze vonden het maar niks, in de reismand op de fiets. Er werd verontwaardigd gepiept. Maar eenmaal bij de dierenarts vonden ze het allemaal reuze spannend. Ze banjerden door de spreekkamer terwijl de dierenarts probeerde orde in de chaos te houden. Het was immers wel de bedoeling dat ze alle vier maar 1 enting zouden krijgen en 1 chip, en liefst ook nog met hetzelfde nummer als waarvan de sticker in hun paspoort zit. Maar alles ging goed, ze doorstonden de twee prikken als stoere Noren. De dierenarts was tevreden over de kleintjes, na de kuur met antibiotica waren ze eindelijk op weg om wat spek op de botten te krijgen. Eenmaal weer thuis waren ze moe van ale indrukken en kopen ze twee aan twee tegen mama Kirsti en tante Gitta aan om bij te slapen.

In de dagen na de enting stagneerde de groei weer. Logisch, ze waren hard bezig om zich te weren tegen de verzwakte virussen waarmee ze waren ingeënt. Eén voor één hadden ze een paar dagen van slecht eten, tenzij ik ze gekookte kip uit de hand voerde. Jayne begon daarmee, de afgelopen dagen was Heyan de laatste die ineens niks meer lekker vond, behalve gekookte kip, die trok hij uit mijn handen. En bovendien gaan ze onverminderd door met rennen, klimmen en stoeien, en dat kost natuurlijk ook de nodige brandstof. En de week dat ze AB kregen waren ze dubbel aangekomen, dus ze kunnen wel wat lijden. Maar ze lijken alle vier weer hersteld. Heyan woog gisteren bij de tien-weken weegbeurt maar 50 gram meer dan vorige week. Net toen ik me zorgen ging maken begon hij weer te eten en 's avonds woog hij 50 gram zwaarder. Jaren van je leven kosten ze, die lieverdjes :-)

Bij kleine Jayne werd wangslijm afgenomen, het materiaal is inmiddels opgestuurd naar het Van Haeringen laboratorium in Wageningen. Nu wordt het wachten op e uitslag of ze wel of geen drager van PKDef is.

De kittens beginnen wel ondeugend te worden, ze hebben nu al voor de tweede keer het kabeltje van de speakers van de laptop doorgeknaagd. Dus ik zal het even met geluid uit 1 speaker moeten doen. Van de overige kabels blijven ze tot nu toe af, maar ik hou mijn hart vast en probeer alles zo goed mogelijk voor ze te verstoppen.

En toen zat Chester op mijn toetsenbord en moet ik steeds weer letters verwijderen die ik niet heb getypt. Dus tijd om te stoppen....de foto's moeten even wachten :-)

 

28 april 2014: De laatste weken

Vandaag zijn de kittens 11 weken oud. Nog twee weken en dan vliegen ze uit. De tijd vliegt, zoals bij ieder nest. Ze zijn groot voor je het in de gaten hebt. Omdat ik momenteel niet werk heb ik de kleintjes de hele tijd meegemaakt en dat is toch anders. Leuk, dat wel. Maar ook van dit stel zal ik met een gerust hart afscheid nemen, ik weet dat hun nieuwe baasjes reikhalzend naar ze uitkijken en dat er ook op hun toekomstig adres goed voor ze wordt gezorgd.
En hopelijk krijgen dan Jonna en Oskar ook weer wat meer bewegingsvrijheid, want die wonen inmiddels zes weken boven omdat Kirsti en haar hulpmoeder Gitta ze niet beneden dulden. Ik heb het vandaag nog even geprobeerd en Oskar op mijn arm mee naar buiten genomen. Nou, daar waren de dames net blij mee. Oskar ook niet, hij begon te blazen toen hij in de gaten kreeg dat ze zijn aanwezigheid niet zagen zitten. Dus Ozzy weer mee naar binnen en naar boven.
Maar Kirsti wordt wel al wat minder beschermend. Ze is niet meer continu bij de kittens in de buurt en als die boven zijn en ze komen Oskar of Jonna tegen dan reageert Kirsti daar niet meer zo beschermend op. Het is meer dat die twee de kleintjes en hun moeder zelf liever uit de weg gaan, wat natuurlijk logisch is. Ook voor Kirsti loopt de kittentijd op zijn eind, als de kittens niet zouden verhuizen dan zal ze binnen een paar weken beginnen met ze duidelijk te maken dat ze nu toch echt op eigen pootjes moeten staan en wat haar betreft de wijde wereld in kunnen gaan.

Deze week zijn ze alle vier weer goed gegroeid, de mannen zijn ruim over de 13 ons en zusje Jayne doet haar best om bij ze in de buurt te blijven. Vooral Heyan heeft een duidelijk voorkeur voor brokjes, zijn interesse in natvoer is maar beperkt. Een paar hapjes, dan heeft hij al genoeg. Maar de Hills brokjes daarentegen zijn zijn favoriet. Vooral Chester en Johnny ontpopppen zich tot alleseters. Alles wat het vrouwtje eet willen zij ook proeven. Maar die vlieger gaat meestal niet op.

En verder vermaken ze zich wel  Ze denderen door het huis, slopen van alles (gelukkig heb ik TWEE opladers voor mijn mobiele telefoon, want van eentje ligt het snoer sinds gisteren in tweeën) maar zijn desondanks zo ontzettend lief. Alle vier hebben ze ontdekt hoe ze op de hoge klimpalen in de ren kunnen komen. Ze klimmen in het gaas van de ren en springen van daaraf op de palen. Als echte stoere Noren zitten ze om zich heen te kijken met een blik van "wie doet me wat".

Zaterdag zijn Ria en Coby, twee collega-fokkers, op bezoek geweest. Coby heeft foto's gemaakt en met hulp van Ria en heel veel geduld is het zelfs gelukt om ze met z'n vieren op 1 foto te krijgen. Het krabpaaltje dat de dames hadden meegebracht viel ook in de smaak, het speeltje dat er aan zat lag er binnen een dag af, dat was niet bestand tegen vier inthousiaste Norenkinders. Maar gelukkig hebben we de foto's nog :-)

De uitslag van de test van Jayne is nog niet binnen, ik hoop dat ik die één dezer dagen krijg.

Vandaag krijgen de kittens hun derde wormtabletje, de afspraak voor de tweede enting is gemaakt. Nog twee weken genieten van mijn kleine vriendjes !

 

6 mei 2014: Tweede enting, aftellen...

Gisteren zijn de kittens voor de  tweede keer bij de dierenarts geweest voor hun vaccinatie tegen kattenziekte en niesziekte. Het was een gezellige boel, want behalve de dierenarts was er ook een stagiair en het zoontje van de dierenarts die nog vakantie had en zijn moeder hielp met het klaarleggen van de spullen. De kittens werden zowel door de arts in opleiding als de dierenarts zelf nagekeken en alles was weer prima in orde. Bij de drie katertjes zijn de balletjes netjes ingedaald en ook verder zijn ze helemaal gezond. De zoon van de dierenarts leek het een prima idee als ik de reismand met de kittens in de praktijk achter zou laten zodat hij ze allemaal mee naar huis kon nemen. Helaas dacht zijn moeder daar anders over. En bovendien denk ik dat de toekomstige eigenaren van de drie mannetjes het er ook niet zo mee eens zouden zijn geweest. Dus ze zijn alle vier weer netjes mee naar huis gekomen, waar ze door hun moeder werden begroet en gepoetst.

Vorige week kwam de uitslag van de PKDef test van Jayne binnen. Helaas is ze, net als haar moeder, drager. Maar voor haar gezondheid is er geen risico. Na enig wikken en wegen heb ik toch besloten haar te houden, omdat ze uit een bijzondere combinatie komt, die zeer waarschijnlijk niet herhaald gaat worden. Dus Jayne blijft in de cattery.

Verder valt er eigenlijk niet zo heel veel meer te vertellen... Het aftellen is begonnen. Ze lijken niet onder de indruk van de enting, dus zoals het er nu naar uitziet kunnen Chester en Heyan zaterdag verhuizen en mag Johnny zondag naar zijn nieuwe huisje.

En dan wordt het hier weer stil(ler) in huis... hoewel niet helemaal omdat Jayne blijft.

 

12 mei 2014: Afscheid van Kirsti's kittens

Dit weekend was het zo ver: Jack, Joe en Joshua gingen verhuizen naar hun nieuwe baasjes. Zaterdagmorgen stapte Ramona al vroeg in de auto om vanuit de provincie Groningen naar ons toe te komen om haar katertje Joshua, die ze Heyan gaat noemen, op te halen. Na het in orde maken van de papieren was het zo ver: Heyan ging in de reismand en op weg naar zijn nieuwe thuis. Hij heeft als het goed is inmiddels gezelschap van een Siberisch katertje, dat ongeveer even oud is. Dat kan niet anders dan goed gaan!

Zaterdagmiddag stapte ik in de trein met Jack in een reismandje. Hij vond het allemaal wel best en zat zoet naar buiten te kijken. In Dordrecht werden we opgewacht door wederzijdse vrienden van mij en de toekomstige baasjes van Jack, die nu Chester heet. We reden naar Spijkenisse voor een warm onthaal door Ester, Henk en dochtertje Laura. Ik haalde Chester uit zijn reismandje en al na een halve minuut wurmde hij zich los om de boel te gaan verkennen. Na wat aarzeling ging zijn staartje fier omhoog en rende hij door de woonkamer om kennis te maken met de andere twee katten, kater Timber en poes Saar. Saar vond het maar niks, ze blies eens tegen die kleine om aan te geven dat hij maar beter nog even uit haar buurt kon blijven. Timber daarentegen kwam al snel kennismaken en het lijkt er op dat die twee het snel goed met elkaar kunnen vinden. Toen we vertrokken lag Chester diep in slaap op een stoel, moe van alle nieuwe indrukken.

Gisteren was het de beurt aan Joe om te verhuizen. Hij gaat Johnny heten en volgens zijn nieuwe baasjes Kayleigh en Torsten zal vooral hun Noorse Boskatkater Hero vast wel snel vriendjes met hem worden. Hij kroop meteen al zelf in zijn reismand, maar moest nog even wachten tot de administratie was afgehandeld en zijn nieuwe vrouwtje haar thee op had voordat ze naar Woubrugge konden vertrekken. Johnny kon nog even stoeien met zijn zusje Jayne en toen was het echt tijd om afscheid te nemen. Mama Kirsti kwam nog even kijken bij de reismand.

En nu is alleen Jayne er nog. Kirsti heeft nog wat lopen roepen maar lijkt inmiddels te begrijpen dat haar kroost is uitgevlogen. Ze werpt zich op als speelmaatje voor Jayne, die zich nu zonder haar broertjes moet zien te vermaken. Jayne krijgt binnenkort haar eigen pagina op de website.

En zo komt een eind aan een leuke en onbezorgde kittentijd. Alles is prima gegaan met het viertal, op een dipje in week 7/8 na dan, maar dat mag geen naam hebben. Ze zijn van kleine pluizenbolletjes uitgegroeid tot levenslustige, ondernemende en soms ondeugende Noortjes, die vol vertrouwen de toekomst tegemoet gaan.
Ik heb er weer met volle teugen van genoten en neem nu met een gerust hart afscheid van ze. Het ga lullie goed jongens!
Gezien het thema van dit nestje, Songs of Dolly Parton, vond ik deze tekst wel toepasselijk:

Time for me to fly
I've got to set myself free
Time for me to fly
That's how it's got to be
I know it hurts to say goodbye
But it's time for me to fly

(Dolly Parton)

Er is nu even rust in Cattery Jarinina. Het kittendagboek van Kirsti gaat sluiten, dit was het laatste stukje dat ik schrijf. Er komen nog wat laatste foto's van de kittens op de website en dan is de kittentijd afgesloten.
Maar wellicht duurt het niet lang voor er een nieuw kittendagboek kan worden geopend, want vorige week was Gitta krols, mogelijk is ze gedekt door Oskar. En op dit moment zitten Oskar en Jolie samen op de kattenkamer. We zullen zien wat Moeder Natuur in gedachten heeft...