Vandaag zijn de kittens van Kjaere alweer 3 weken oud. De tijd vliegt. Ze doen het meer dan uitstekend.

Checo, de dikste van het drietal, is de 4 ons gepasseerd. Zijn broer Gianpiero volgt hem op de voet. Kleine Max doet het wat rustiger aan maar ook hij groeit gestaag. Vandaag of morgen ga ik proberen om nieuwe foto's te maken. Dat valt niet mee, want de jongens worden steeds beweeglijker en mama Kjaere vindt het maar niks als ik er eentje wegpak die dan meteen verontwaardigd begint te piepen.

Ella is inmiddels over de helft van haar zwangerschap. Tot nu toe gaat alles goed. Ik verwacht geen groot nest, Maar dat maakt niet uit, als haar kleintjes maar gezond zijn. 

Kleine meisjes worden groot. Dat bewees Missy, die werd vorige week krols. Ze heeft daardoor een paar dagen op de kattenkamer moeten bivakkeren om te voorkomen dat ze ongepland gedekt zou worden. Haar zusje Guusje maakt nog geen aanstalten om het voorbeeld van Missy te volgen. 

Ook met ons nieuwe meisje Tammy gaat het goed. Ze wordt steeds dapperder en verkent in haar eigen tempo het huis. Ze is nog niet buiten geweest, maar ook dat gaat hopelijk niet lang meer duren. 

Na de geboorte van Kjaere's baby's hebben we nog meer blij nieuws te melden. Onze lieve Ella is zwanger. Haar logeerpartij bij Aetios heeft dus goed uitgepakt. Ella verwacht haar kittens half juni. Ze begint, inmiddels 4 weken zwanger, eindelijk wat meer om extra hapjes te vragen en wat aan te komen. We zijn natuurlijk heel benieuwd naar de kittens, maar voorlopig heeft ze nog wel even te gaan. 

De afgelopen week heb ik hard gevochten voor Kjaere's kleinste kittentje. Hij kwam ter wereld met maar 64 gram en kon niet opboksen tegen zijn drie grote broers. Ik gaf hem dus om de 2 uur een voeding. Dat leek na een paar dagen goed uit te pakken. Hij begon voorzichtig te groeien. Maar afgelopen zondag ging het mis. Hij wilde niet meer drinken en was al helemaal slap. Na nog een kleine opleving en een aantal sondevoedingen door lieve fokker vriendin Franca ging het alsnog mis. Op 30 april is kleine Adrian overleden.

Met de andere drie jongens gaat het uitstekend. Ze groeien goed en hebben inmiddels voorzichtig hun oogjes open gedaan. 

Verdriet om het verlies van een kat en vreugde om nieuw leven liggen soms dicht bij elkaar. Op 30 april verwelkomden we de kittens van onze Kjaere.

Kjaere's babies lieten wat langer op zich wachten dan ik had gedacht. Ik verwachtte ze rond 28 april, maar Kjaere bleef op dr gemak rond hobbelen met haar dikke buik. De ochtend van 30 april leek er ook no niets aan de hand. Ik gaf de katten hun ontbijt en ging aan het werk. Kjaere kroop in de krabton, maar dat deed ze de laatste dagen wel vaker. Haar melkpakketten waren inmiddels aan het vollopen. Lang kon het toch echt niet meer duren. Rond 9 uur in de ochtend checkte ik even bij Kjaere. Hee, haar achterkant was wat nattig. Dus toch de bevalling aanstaande. ik liep naar boven en pakte haar bevaldoos Toen ik die in de woonkamer had gezet wilde ik haar uit de krabton halen om haar in haar doos te zetten. Maar toen bleek dat ze inmiddels haar eerste kind op de wereld had gezet. Oké, dan gelijk ook maar de snuggle safe in de magnetron doen. Toen die 5 minuten later was opgewarmd en ik weer bij Kjaere in de krabton keek had ze al 2 kittens. De tweede zat nog in de vliezen en was dus echt net pas geboren. Ik hielp haar door de vliezen te breken zodat ze haar baby kon poetsen. Toen had ik eindelijk de kans om haar te verhuizen. 

Haar derde baby werd in de kraamdoos geboren. Dat was even spannend. In tegenstellig tot de eerste twee die ruim boven de 100 gram waren was dit een kleine mini van maar 64 gram. Ik moest de kleine op gang helpen. Tot mijn opluchting begon mini te ademen en te piepen. Ik zoog het kitten met mijn mond uit, geen tijd om een slijmzuiger te pakken. Een kwartier later werd het vierde kitten geboren, weer zo'n dikkerd. Even dacht ik dat er misschien nog een 5e in zat. Maar toen Kjaere na een paar uur uit de doos stapte en ik goed kon voelen bleek dat ze 'leeg' was. 

Franca kwam even op kraambezoek. Het lijkt er op dat de drie dikkerds katers zijn. Het kleine ukkie lijkt voor nu een meisje. Omdat ze een slechte start had en omdat ze met haar lage gewicht niet kan concurreren met de anderen krijgt zij om de 3 uur de fles. Ze doet het goed en woog na 24 uur een stoere 70 gram.

Kjaere maakt het goed, na een nacht met flinke naweeën is ze sinds maandagochtend relaxt en net als bij haar vorige nesten een zeer beschermende mama.

Op woensdag 26 april hebben we afscheid moeten nemen van Nina. Ze is ruim 16 jaar oud geworden. Nina was de laatste periode wat aan het sukkelen met haar gezondheid. Ze had regelmatig een dag dat ze geen trek in eten had. Dat is niks voor Nina. Maar als ze 's morgens geen honger had dan at ze een paar uur later weer gretig. Dus heel veel zorgen maakte ik me niet. Wel viel ze af, maar ja, ze was inmiddels 16, in mensenjaren dus al ruim over de 100. 

Deze week had ze weer zo'n dag dat ze geen trek had en deze keer knapte ze niet op. Zelfs rosbief, waar ze zo gek op is normaal gesproken, at ze met lange tanden. Dinsdagavond lag ze in een kartonnen doosje in de woonkamer en leek echt helemaal niet in orde. Ik gaf haar pijnstiller en besloot de volgende ochtend de dierenarts te bellen. Die avond nam ik al afscheid van haar, want ik voelde dat het niet goed was.

In de spreekkamer van de dierenarts bleek dat Nina een enorm gezwel in haar bekje had. Het kon een ontsteking zijn, maar een kwaadaardige tumor was ook een optie. Ze was ook al aan het uitdrogen. Gezien haar leeftijd en conditie besloot ik samen met de dierenarts dat het genoeg was geweest. Nina is haar hele leven nooit echt ziek geweest. Een vervelende en waarschijnlijk zinloze medische behandeling wilde ik haar niet meer aandoen. 

Nina is rustig in mijn armen ingeslapen. Ze laat een enorme leegte achter. Nog steeds denk ik dat ze ieder moment op de tafel kan springen om op mijn arm te komen liggen met haar voorpootjes. Dat deed ze vaak als ik aan het werk was. Of ze sprong op het aanrecht en ging met haar voorpootjes op mijn schouder staan om me kopjes te geven. Maar ze is er echt niet meer. Gelukkig heeft ze voort in haar nakomelingen, waarvan er hier een heel stel rondlopen. Nina is en blijft de stammoeder van de cattery.