Hier weer een update uit Casa Jarinina. 4

Met de kittens van Ella, inmiddels 5 weken oud, gaat alles voorspoedig. Ze krijgen sinds een paar dagen vast voer en dat hebben ze razendsnel opgepikt. Ze weten het kattenbakje te vinden en daar zijn de eerste stevige vers vlees drolletjes al in gedeponeerd. Ze beginnen steeds meer te klimmen en te spelen. Het worden echte katjes. Ik denk erover om ze andere namen te geven. Na het overlijden van Mary en Michael is het theme Three Man and a Baby natuurlijk niet meer zo van toepassing.Hun stambomen zijn nog niet aangevraagd, dus ik kan er nog even over nadenken.

De kittens van Kjaere bljiven me kopzorgen geven. Kleine Richard leek opgeknapt maar toch wil het groeien bij hem nog niet vlotten. Dus ik blijf hem maar lekkere hapjes voeren en proberen goed aan het eten te krijgen. Paddy en Emmeline lijken het virus definitief te hebben overwonnen.

Leica is sinds ze afgelopen zaterdag weer thuis kwam nog steeds aan het wennen. Ze is drie maanden weg geweest en dat heeft wel de nodige aanpassingsproblemen veroorzaakt. Ze moet wennen alsof ze een nieuwe kat hier in huis is. Leica is veel boven, maar af en toe waagt ze het om naar beneden te komen en even naar buiten te gaan. 

Verder gaat alles gelukkig gewoon zijn gangetje hier. Als kleine Richie nog eens goed gaat groeien dan kan ik eindelijk weer rustig ademhalen.

De afgelopen anderhalve week is spannend geweest voor de kittens van Kjaere. Vooral voor Richard, want hij is heel erg ziek geweest. Vorige week zaterdag was ik m het hem bij de dierenarts omdat hij niet wilde eten en geen gram aankwam. Zij stelde voor om hem te laten inslapen. Hij was broodmager en had diarree. De dierenarts vermoedde dat er iets chronisch met zijn darmen niet in orde was en dat hij daarvan niet zou herstellen. Maar dit ging me toch echt te ver, hij mnoest toch op zijn minst een kans krijgen. Richard heeft de dagen daarna zeer intensieve zorg gekregen. De dag na het bezoek aan de dierenarts was hij nog verder afgevallen maar daarna keerde het tij. Met geduldig dwamgvoeren en een kuur antibiotica is hij er gelukkig weer bovenop gekomen. Nog steeds loopt hij een stukje achter in gewicht ten opzichte van Paddy en Emmeline, maar hij gaat er wel komen.

Paddy en Emmeline hebben ook een tik van het virus meegekregen en ook zij vielen af, maar doordat hun gewicht hoger lag konden zij wat meer hebben. Inmiddels gaat het gelukkig weer goed het met drietal. De eerste vaccinatie, die ik normaal gesproken met 9 weken laat doen, is om deze reden uiteraard uitgesteld. De kittens bullen waarschijnlijk pas op zijn vroegst over twee weken hun eerste prikje gaan krijgen.

Het overlijden van Jonna, nu een week geleden, laat een grote leegte achter. Ik heb inmiddels bericht ontvangen van het dierencrematorium, ze is al op 21 augustus gecremeerd. Ik mis haar omdat ze er gewoon altijd was. Jonna was altijd in de buurt, kwam geregeld buurten op de eettafel als ik aan het werk was en als ze me met eten voor kittens of moederpoezen hoorde dan kwam ze steevast kijken of er voor haar ook een hapje was. Haar dagelijkse slokje koffiemelk met probiotica hoef ik niet meer klaar te maken. Het zal vanzelf wel wennen, maar ze heeft bijna 13 jaar bij me gewoond en dat is niet zomaar uitgewist...

Op maandag 20 augustus heb ik Jonna laten inslapen. Het ging al een tijdje niet zo goed met haar. Ze had al een hele poos last van diarree en werd daardoor ook onzindelijk, iets wat ze vreselijk moet hebben gevonden. Medicatie hielp niet echt en dus hield ik er al rekening mee dat er iets aan de hand was waar ze niet meer van zou herstellen. In de afgelopen twee maanden vermagerde ze nog verder dan ze de afgelopen paar jaar al had gedaan. Op de dag van haar overlijden woog ze nog een schamele 3,3 kilo, zo ongeveer de helft van wat ze in haar glorietijd woog. Ook het feit dat Jonna zich niet meer goed kon verzorgen en daardoor een vies en mottig poesje begon te worden was voor mij van doorslaggevende reden om haar uit haar lijden te laten verlossen. Jonna was altijd een propere en schone poes geweest. Altijd aan het poetsen om haar vacht in orde te hebben. Dus dat dat nu niet meer lukte was voor haar verschirkkelijk.

Toen ik maandagmiddag merkte dat ze eigenlijk niets meer binnenhield van wat ze at, heb ik de afspraak bij de dierenarts gemaakt. Jonna heeft de rest van de middag nog lekker buiten liggen slapen, genietend van het zonnetje. Ik ben met haar naar de dierenkliniek gegaan waar ze rustig en kalm is ingeslapen. De dierenarts was het er direct mee eens dat euthanasie hier de enige juiste keuze was. Jonna wordt één dezer dagen gecremeerd.

Jonna laat een enorme leegte achter. Ze was eigenlijk altijd wel in mijn buurt. Meerdere keren per dag kwam ze even buurten als ik aan het werk was. Ze lag dolgraag op schoot en ik hoefde haar maar een keer over haar koppie te aaien en dan spinde ze al. Op haar manier genoot ze van haar leventje. Sinds we vijf jaar geleden verhuisden kon ze lekker naar buiten in de ren en dat vond ze heerlijk. Ze laveerde rustig en bedaard tussen de Noren door en dat ging eigenlijk altijd goed. Behalve met sommige poezen als die kittens hadden. Ze heeft meerdere keren boven gebivakkeerd omdat een moederpoes haar niet in de buurt van haar kroost duldde. Eén keer, in de zomer van 2012, werd ze gebeten, ik weet nog steeds niet wie de dader was. Een lelijke wond in haar nek was het gevolg, waarvoor ik haar wekenlang met speciale zalf moest behandelen. Maar ze herstelde volledig. Ziek was Jonna nooit. Ze liep een keer niesziekte op vanwege een niet bedoelde ontmoeting met en kater die op dat moment bij mij logeerde. Eén keer bracht ik haar bij de dierenarts voor het schoonmaken van haar gebit en het verwijderen van een paar rotte kiezen. Maar verder is ze altijd kerngezond geweest tot de laatste maanden. 

En nu is ze er niet meer, mijn meisje uit het asiel. Mijn bange en schuwe poezeke dat zich maar amper liet aanhalen in het begin, maar die langzaam maar zeker veranderde in een lieve en sociale poes die zelfs bij vreemden op schoot klom en altijd lief en rustig haar gangetje ging. Ik ben ervan overtuigd dat ik haar een goed en mooi leven heb kunnen geven. Ze had het hier goed en dat is een troost. Haar laten gaan was het laatste wat ik voor haar kon doen. 

Dag Jonnapoes, dag lieve schat, ik zal je zo ontzettend missen....

Helaas heeft Mary het niet gered. Na vier dagen opname in de dierenkliniek was ze nog steeds niet opgeknapt. De nacht van maandag op dinsdag heeft ze thuis doorgebracht. Dinsdagochtend heb ik haar opnieuw laten opnemen. Belangrijkste probleem was dat ze niet op temperatuur bleef. Onder een warmtelamp haalde ze de 37 graden maar zonder lamp zakte haar temperatuur onder de 35. 

In de loop van dinsdag bleek dat ze niet meer goed dronk. Aankomen deed ze ook al die dagen nauwelijks. Dinsdagavond heb ik haar weer naar huis gehaald omdat er geen slaapwacht in het dierenziekenhuis was. Maar ze wilde niet meer drinken, hooguit een paar drupjes. Uiteindelijk heb ik om half elf 's avonds de dierenarts gebeld en gezegd dat ik Mary wilde laten inslapen. Na een stressvolle rit in het donker op de fiets naar de kliniek was de dierenarts het met me eens dat het geen zin meer had om verder door te gaan. Mary is rustig ingeslapen. Bij thuiskomst heb ik Ella afscheid laten nemen van haar kitten. Ze heeft nog even aan haar gesnuffeld en haar een likje over haar kopje gegeven. Toen was ze er klaar mee en wijdde ze zich aan de zorg voor haar twee jongens.

Vanmiddag heb ik Mary naast haar broertje begraven in de tuin. Met Peter en Jack gaat het gelukkig goed. Het zijn vrolijke mannetjes die goed groeien.