Afgelopoen woensdag heb ik opnieuw contact opgenomen met de dierenkliniek. De Yakult die ik de kittens gaf, bracht helaas geen verbetering. Nadat ik de dierenarts dit had verteld, was hij geliukkig snel overtuigd dat ze "echte" medicijnen nodig hadden, en wel antibiotica. Die kreeg ik mee, en ik ben er woensdag meteen mee begonnen. Tweemaal daags geef ik de kittens nu hun medicijnen met een spuitje. Ik doe er eeen beetje koffieroom bij om te voorkomen dat ze ervan gaan "schuimbekken". De positieve uitwerking bleef niet lang uit, al een paar dagen later was de diarree zo goed als over en ik zie de kittens nu gewoon groeien. Jammer dat deze beslissing niet meteen werd genomen...
De kittens eten nu goed en ze hebben geen diarree meer. Dat is goed te merken, ze voelen een stuk steviger aan en zien er gelijk een heel stuk gezonder uit. De foto's die ik naar collega-fokkers stuur worden met gejuich begroet "Jaaaa, nu begint het erop te lijken".
Sinds woensdag zijn ook de hekjes weg en kunnen de kittens dus vrij door het huis. De trap gaan ze nog niet op, maar op de benedenverdieping is genoeg te beleven. Jolie was woensdagochtend ontsnapt, die liep triomfantelijk in de keuken toen ik opstond. Dat was dus het sein dat de hekjes weg moesten. De krabpaal hebben ze ook al ontdekt, ze vinden het allemaal even spannend en leuk.
Gisteren zijn de kittens voor het eerst buiten op het balkon geweest. Ze vonden het prachtig. Lekker een beetje rondstruinen en de rietplant bespringen (dat mag, want die is speciaal voor de katten) en lekker rollebollen in het zonnetje.
Sargan heeft, nu definitief vaststaat dat hij een katertje is, zijn nieuwe baasjes gevonden. De mensen die afgelopen vrijdag kwamen kijken wisten het meteen zeker: het zwarte katertje moest het worden. Hij krijgt een Maine Coon vriendje, helemaal goed dus. Zijn nieuwe mensen gaan hem Gunnar noemen.
Ook Pierre heeft zijn gouden mandje gevonden. Hij wordt het nieuwe vriendje van een grote zwarte kater van 14 jaar (maar nog jong van geest) en zijn nieuwe mensen gaan hem Chevy noemen.
Kortom, het gaat eindelijk goed met de kleine ukkies. Mama Gitta is nog steeds heel lief en zorgzaam, Yari en Oskar spelen heel goed de rol van grote broer. Oma Nina is niet altijd gecharmeerd van het grut, en tante Jonna moet er zoals gebruikelijk ook niets van hebben. Maar de kleintjes hebben dat heel snel door, ze laveren handig langs de "gevarenzones".